Mijn beide dochters zijn beginnen tennissen. De oudste 2 jaar geleden, de jongste dit jaar. Waarom? Omdat ze het zelf wilden - beide een 1-weeks zomerkamp gedaan, via bloso of zo denk ik - en ze vonden het plezant en zijn blijven gaan. Ze hebben hun beweging en sociaal contact onder vrienden is mooi meegenomen in hun vorming. De oudste heeft dit jaar interclub meegedaan en heeft op 1 wedstrijd na, alle matchen verloren. Telkens tegen reeds geklasseerde speelstertjes. Mijn eerste vraag na afloop was en is: "hebt ge u geamuseerd?" en ze knikt toch altijd heftig van ja, dus is het goed. Er zit zeker vooruitgang in haar spel en ze krijgt nu in de week training. Omdat zij het wil.
Afgelopen zondag was er in de club een 'toernooike' voor de -9 jarigen. Je weet wel, over de breedte van het veld, 4 'matchskes' om ter eerst 15 punten, met achteraf een ijsje, een springkasteel en een medaille voor iedereen. Plezant qua. Staat er daar toch geen trut aan de kant, tegen haar zoontje te roepen: "maar zo niet, hoe dikwijls heb ik dat al gezegd, ge moet zo, en niet zo, ge komt hier toch om te winnen". Na afloop zag je die jongen gewoon verloren lopen tussen de rest. Ik had zin om dat vrouwmens eens ferm mijn gedacht te zeggen, maar ik hoorde dat ze gene vent kan houden, dat ze dit en dat. Toen dacht ik, laat maar. Ze zal later het deksel wel op de neus krijgen.
Worden mijn dames kampioenen? Ik hoop het niet, want dan wordt het professioneel en dan is - zoals zo vaak en ook in de autosport - de fun eraf. Vraag maar aan Kim en Justin.
